Өзді-өзінен қашатын адамға таптырмас айла. Ішіне үңілгісі келмегендіктен… уақыттың бәрін жұмыспен, ойынмен толтырып тастауға талпынады. Өйткені бұл — бәрін ұмытқысы келетін
өткізбейді. — Мен папамды не үшін жек көремін, білесің бе? — деді қыз пәтеріне кеп тоқтаған көліктен түспес бұрын. — Ол кісі ешқашан мені іздемеген, жағдайымның қалай екенін сұрамаған, қиын кезде қасымнан табылған жоқ. Мен жалғызсырап қалғанда жұбатпады. Көңіл бөлмеген… Менің бар-жоғым бәрібір болған. Сол үшін ол кісіні жек көремін…
Басқа біреуді ойлап, ең болмаса қиялында бақытына қол жеткізерін елестетіп, яки, әйтеуір, бір кездері шексіз қуанышқа бөленген сәттерін айналдырып көре берер?..
Күндердің күні үйленіп, той өткен соң, балалары дүниеге келгеннен кейін де, күндіз бірге күн кешіп, түнде бөлек ойлардың, әртүрлі естеліктердің құшағында аймаласып жататын шығар?
Мәселе Аяда емес, менің Арсылан мен Зияда секілді, Диас пен Жәния секілді бақытты да бейбіт өмірді ешкіммен елестете алмайтынымда болып тұр еді. Жалпы, бақытты атмосфера жасай алмайтын «аурушаңдығым». Жан сарайыңдағы берекетсіздікті біреу-міреу көріп қоймаса екен деп, қуыстанып жүрудің өзі қаншалықты ауыр еді.
«Өзіммен-өзім жаға жыртысып» қалған сайын, тұйық болып кетер едім, біреумен сөйлесуге де, бірдеңе істеуге де құлқым болмай, тентіреп жүремін де қоямын. Себебі сырт адам ішімдегі ыбырсыған әлемімді көріп қоярдай, жасқанар едім. Бөтен кісілер үшін сабырлы жігіт өзімен-өзі кетіп бара жатар еді, ал оның ішінде боран, атыс-жарылыс, алай-дүлей…
-өзімді түсіне алар емеспін: Аяны шынымен сүйемін, бірақ оның ішіндегі дәу кісі менің ішімдегі кіп-кішкентай еркекті таптап кететіндей қауіпті. Қорқамын.
