Мірона ж, Алёнку усе жалавалі,
У адной магіле родных пахавалі;
Да на той магіле вырасла травіца,
I людзі назвалі яе «брат-сястрыца».
Няшчасна Алёнка перастала жыць.
Што ж зрабіў Мірончук?
Ён маўляў сбясіўся,
Уцёк із касцёла, к Случы падбяжаў,
Иры берагу шчыра Богу памаліўся
I, як цяжкі камень, у ваду ўпаў!
Да пакуль жа яму прыняслі спамогу.
«Братачка ж ты мой родненькі!
Горку ж долю Бог нам дау,
Чаму ж ты мяне, міленькі,
Як сястрыну не спазнаў?
Тагды б я цябе любіла
Братнім орцам і душой,
Тагды б і грэху не была
Жыць пры табе, братка мой!
«Ах, і мне не стане сілы
Дажыць разлукі з табой;
Я умру, мой лебедзь мілы,
Верна прысязе сваей!»
карчме шынкар бататы.
А хоць стара яго жонка,
Да, знаць, прыгожа была;
Зато ж дочка іх Алёнка,
Маўляў вісенька, цвіла!
У князя Барыса быў ваяк адзін,
Страшэнны ў дзеле! Данілін то сын;
Пакуль жа літоўскі князь помач прыслаў,
Вось горад Барысаў Ушэвалад забраў
Як свайму пану служыць!
Бо твой пан,- то я! — князь можны;
Твае землі — то мой клад;
Досыць жа табе, бязбожны,
3 літвінамі вясці лад.
Мужычок жа й тагды ціха
Рад бы дома працаваў.
Да панкі тварылі ліха,
А наш бедны лоб трашчаў.
