Праз тое трудненька, што як-ніяк, a роднае карэнне глыбока сядзіць y ім. Ось і мучаць яго пытанні розныя: чаму я — пан, a брат мой, брат, каторы сто раз больш мяне працуе, пот лье, y каторага рукі ў мазалях і закарэлі, каторы век сумуе, ды гаруе, і ў гарэлцы душу топіць, думы залівае, гэты брат, родненькі сын мае мамачкі роднае, ён — мужык, мужык, эх!