Вырастуць над галавой грушы,
Думай, што даўгія вушы.
Гуляе жонка паночы, −
Ты мэрам спіш, зажмур і вочы.
Тады табе − жыццё небам:
Ўсялякім тваім патрэбам
Жонка рада дагадзіці;
Стане крэпка ця любіці.
Скажа: муж мой, хоць старэнькі,
Ды разумны і міленькі!