ырып, тұтатып алды. Көңілінде жүрген қара тас біржолата түскендей.
— Құдайым-ау, ауа райы қандай жақсы еді, — деді ол алысқа рахаттана көз тастап. — Лэвингтон мырза, сіздің соғатын кезегіңіз.
Дәл осы сәтте әлгі пәле қайта басталды. Дәрігер таяғын сермегені сол еді, қиналған бір әйелдің ащы даусы естілді.
— Өлтіріп жатыр! Көмек беріңдер! Өлтіріп жатыр! — Дауыс шыққан жаққа жалт қараған кезде, Джектің жаны кетіп қалған қолынан трубкасы түсіп кетті. Жанындағы адам есіне түсіп, ол енді ентігін баса алмай, Лэвингтонға қарады.
Лэвингтон көзін көлегейлеп, добының соңынан қарап тұр екен.
— Қаттырақ соғу керек еді, сәл жетпей қалды, — деді ол.
Лэвингтон ештеңе естімеген сияқты.
Джекке жер шыр айналғандай көрінді. Ол қатты теңселіп, бір-екі қадам жасады. Есін жиған кезде шөбі қысқа қырқылған шымның үстінде жатқан болатын. Лэвингтон еңкейіп, үстіне төніп тұр екен.
— Жә, ештеңе етпейді, ештеңе етпейді, — деді ол.
— Маған не болды?
— Есіңнен танып қалдың, жігітім.
— Құдайым-ау! — деп Джек ыңыранды.
— Не боп қалды? Көңіліңде бір нәрсе бар ғой деймін.
— Қазір бәрін де айтып берем, бірақ алдымен сізден бір нәрсе сұрайын деп едім.
Дәрігер трубкасын тұтатып, алаңның шетіне жайғасты да: «Не сұраймын десең де құлағым сенде», — деді сабырлы сөйлеп.
— Кейінгі бір-екі күнде сіз мені зер сала бақылап жүрдіңіз ғой. Себебі не?
Лэвингтон ептеп көзін жыпылықтатып: «Бұл өзі бір ыңғайсыздау сұрақ екен. «Қазаншының еркі бар, қайдан құлақ шығарса» деген нақыл сөзді білетін боларсың?» — деді.
— Жалтармаңыз. Мен шын сұрап тұрмын. Неге өйттіңіз? Сұрап тұрғанымның үлкен себебі бар?
Лэвингтон қалжыңын тыя қойып: «Сұрағыңа бүкпей жауап берейін. Сенің бір нәрсе ойлап, тұйыққа тіреліп, қатты күйзеліп жүргеніңді байқап, өйтетіндей бұл жігітке не болды екен деген ой келді маған», — деді.
— Оның жауабын оп-оңай-ақ берейін мен сізге, — деді Джек ашына сөйлеп. — Мен жынданайын деп жүрмін.
Ол жым бола қалды, бірақ жаңағы сөзі өзі ойлағандай әсер қалдырмай, қорқыныш сезім де туғыза қоймағандықтан, тағы да қайталап:
— Мен жынданайын деп жүрмін, — деді.
— Түк түсінсем бұйырмасын, — деді Лэвингтон күбірлеп. — Шынында да, өте қызық екен.
Джектің ызасы келіп: «Одан бөтен ештеңе айта алмайсыз ғой, шамасы. Дәрігерлер, бәсе, осындай мейі
— Құдайым-ау, ауа райы қандай жақсы еді, — деді ол алысқа рахаттана көз тастап. — Лэвингтон мырза, сіздің соғатын кезегіңіз.
Дәл осы сәтте әлгі пәле қайта басталды. Дәрігер таяғын сермегені сол еді, қиналған бір әйелдің ащы даусы естілді.
— Өлтіріп жатыр! Көмек беріңдер! Өлтіріп жатыр! — Дауыс шыққан жаққа жалт қараған кезде, Джектің жаны кетіп қалған қолынан трубкасы түсіп кетті. Жанындағы адам есіне түсіп, ол енді ентігін баса алмай, Лэвингтонға қарады.
Лэвингтон көзін көлегейлеп, добының соңынан қарап тұр екен.
— Қаттырақ соғу керек еді, сәл жетпей қалды, — деді ол.
Лэвингтон ештеңе естімеген сияқты.
Джекке жер шыр айналғандай көрінді. Ол қатты теңселіп, бір-екі қадам жасады. Есін жиған кезде шөбі қысқа қырқылған шымның үстінде жатқан болатын. Лэвингтон еңкейіп, үстіне төніп тұр екен.
— Жә, ештеңе етпейді, ештеңе етпейді, — деді ол.
— Маған не болды?
— Есіңнен танып қалдың, жігітім.
— Құдайым-ау! — деп Джек ыңыранды.
— Не боп қалды? Көңіліңде бір нәрсе бар ғой деймін.
— Қазір бәрін де айтып берем, бірақ алдымен сізден бір нәрсе сұрайын деп едім.
Дәрігер трубкасын тұтатып, алаңның шетіне жайғасты да: «Не сұраймын десең де құлағым сенде», — деді сабырлы сөйлеп.
— Кейінгі бір-екі күнде сіз мені зер сала бақылап жүрдіңіз ғой. Себебі не?
Лэвингтон ептеп көзін жыпылықтатып: «Бұл өзі бір ыңғайсыздау сұрақ екен. «Қазаншының еркі бар, қайдан құлақ шығарса» деген нақыл сөзді білетін боларсың?» — деді.
— Жалтармаңыз. Мен шын сұрап тұрмын. Неге өйттіңіз? Сұрап тұрғанымның үлкен себебі бар?
Лэвингтон қалжыңын тыя қойып: «Сұрағыңа бүкпей жауап берейін. Сенің бір нәрсе ойлап, тұйыққа тіреліп, қатты күйзеліп жүргеніңді байқап, өйтетіндей бұл жігітке не болды екен деген ой келді маған», — деді.
— Оның жауабын оп-оңай-ақ берейін мен сізге, — деді Джек ашына сөйлеп. — Мен жынданайын деп жүрмін.
Ол жым бола қалды, бірақ жаңағы сөзі өзі ойлағандай әсер қалдырмай, қорқыныш сезім де туғыза қоймағандықтан, тағы да қайталап:
— Мен жынданайын деп жүрмін, — деді.
— Түк түсінсем бұйырмасын, — деді Лэвингтон күбірлеп. — Шынында да, өте қызық екен.
Джектің ызасы келіп: «Одан бөтен ештеңе айта алмайсыз ғой, шамасы. Дәрігерлер, бәсе, осындай мейі
