Баў-баў-баў…— зазваніў вартаўнік y званіцы.

— Тата, татуля, табе не пашкодзіла? — Архіп y бацькі запытаўся.

— Не, дзякуй богу, анісколечкі. Толькі звон y вушах, аглушыла троху. Ну, ці трэба ж ткі гэта! A божухна, авохці, a вой-я…

— Татка, куды ж ты?

— А? Гэта я дзівуюся, як шугае, пойдзем, ідзі, a то матка ўбачыць, спужаецца, ці жывы хоць мы пазаставаліся.

— Пажар! Пажар! Ратуйце! — крычаў ужо нехта на сяле. Заварушыліся людзі, збягаюцца.

— Дзе, хто гарыць?

— Новая хата ў Лінкевічаў.

— Ці там?

— Няго ж — не, вун, ай-ай…

— Падзівуйся, во шугаець, і помачы не дасі.

— Якая там помач: пярун чорта забіў.

— A маўчы ж ты, ай сказіўся? Проці ночы…

— Добра, што воддаль двароў пабудавалі: на сяло не перакінецца.

— A не, няхай бог крыець.