Әрбір жалқау кісі қорқақ, қайратсыз келеді; әрбір қайратсыз қорқақ, мақтаншақ келеді; әрбір мақтаншақ қорқақ, ақылсыз, надан келеді; әрбір ақылсыз надан, арсыз келеді; әрбір арсыз жалқаудан сұрамсақ, өзі тойымсыз, өнерсіз, ешкімге достығы жоқ жандар шығады
мінезі. Олар «Өзімді «жақсы» демесе, мейлі білсін, «жаман» дегізбесем екен», – деп азаптанады. Екінші, мақтаншақ деген біреуі «демесін» демейді, «десін» дейді. Бай десін, батыр десін, қу десін, пысық десін, әрдайым не түрлі болса да, «десін» деп азаптанып жүріп, «демесінді» ұмытып кетеді. Ұмытпақ түгіл, әуелі іс екен деп ескермейді. Мұндай мақтаншақтардың өзі үш түрлі болады. Біреуі жатқа мақтанатын мақтанды іздейді. Ол – надан, бірақ надан да болса адам. Екіншісі өз елінің ішінде мақтанатындай мақтанды іздейді. Оның надандығы толық, адамдығы әбден толық емес. Үшіншісі өз үйіне келіп айтпаса, не ауылына ғана келіп айтпаса, өзге кісі қостамайтын мақтанды
Аз ба, көп пе, адам баласының мақтаннан аман қалуы – қиын іс. Сол мақтан деген нәрсенің мен екі түрлісін байқадым: Біреуінің атын «үлкендік» деп атаймын, біреуін «мақтаншақтық» деймін. Үлкендік – адамның іштей өзін-өзі бағалап, есепке алуы, яғни, надан атанбас үшін, жеңіл атанбас үшін, мақтаншақ атанбас үшін, әдепсіз, арсыз, байлаусыз, пайдасыз, сұрамшақ, өсекші, өтірікші, алдамшы, кеселді – осындай жарамсыз қылықтардан сақтанып, сол мінездерді бойына қорлық деп біліп, өзін сондай қылықтардан жоғары деп есептеуі. Бұл мінез – ақылдылардың, арлылардың, артықтардың
