“bu gün dünəndən daha yaxşı, amma sabahdan daha pisdir”
“– Nə etməliyik, Nikolay?
–Ölüləri basdırıb, diriləri təmir etmək”.
Onlar bu qorxunc xəbəri duyduqdan, onlar üçün tamamilə yeni olan psixoloji bir təcrübəylə qarşılaşdıqdan sonra neçə dəqiqə stullarının üzərində donmuş vəziyyətdə oturub qalmışdılar? Ölümün həqiqi üzünü görmək üçün görəsən onların nə qədər zamana ehtiyacları vardı? Həmin an onların hiss etdiklərini heç bir söz, heç bir cümləylə ifadə etmək mümkün deyildi, onların duyğularını bizim bildiyimiz dillərin lüğət tərkibində olan sözlərlə, həmin dillərin qrammatik qaydalarına əsasən qurulmuş cümlələrlə ifadə etmək, həqiqətən də qeyri-mümkündü. Çünki heç bir dildə həmin an onların duyduğu ağrını, əzabı dəqiq şəkildə təsvir edə biləcək bir söz, bir ifadə yox idi.
həyatda “sonra” deyilən bir zaman yoxdur – “sonra”, sadəcə vaxt cədvəlinə sığmaq istəməyən bir zaman axınıdır.
ürəyin dayanması heç də ölüm demək deyildir, bir insanı yalnız onun beyni fəaliyyətini dayandırdığı an ölü adlandırmaq olar! Başqa sözlə desək, əgər düşünmürəmsə, demək mən artıq mövcud deyiləm! Bir sözlə, beyin ürəyə qalıb gəlmişdir, beyin ürəkdən daha üstün tutulmuşdur – bunu simvolik bir dövlət çevrilişi, bir inqilab da adlandırmaq olar.
Kristof Alba, Yohan Roşe və o, – Simon Lembr.
Simon Lembrin ürəyi – bu ürəyin bütün yaşadıqları, bu ürəyə həkk olunmuş bütün yazılar 20 yaşlı cavan bir bədənin “qara qutusu”dur və heç kim həmin o “qara qutu”da nələrin olduğunu bütün dəqiqliyi ilə bilmir;
