Оның – жай сандырақ, – деді Қобби. – Байлық белге қыстырған шиланда болмайды. Қандай қампиған әмиян да қабысады, егер оны толтырып тұратын алтын жылға болмаса. Арқат қаншама жомарттық көрсетсе де, оның әмиянын қабыстырмайтын табыс көзі бар.
– Оның үстіне ұлдарымызды ойласақ, тіпті бас қатады, – жалғастыра түсті Бансыр. – Олар бізді өкшелеп өсіп келеді ғой. Олар да, жанұялары да, олардың түп-тұқияндары да осылайша жұпыны ғұмыр кешпек пе, айналаны алтын басып жатқанда? Олардың да кешкі асы ешкі сүті мен сұлы ботқа болып қалмақ па?
Екеуміз де сағаттап тапқанымызды, мезеттеп жұмсайтынбыз. Сол кезде біздің табысымыз жақсы еді ғой. Енді міне, байлықты түсімізде ғана көретін болдық.