«Sevgi – həvəssiz halda çiçək açan parnik çiçəyi deyil, yol kənarında gözlənilmədən çiçəkləyən alaq otudur».
Anam tez-tez deyir ki, insanlar uzun müddət tək yaşayanda özlərinin qəribəliklərini görə bilmirlər. Bilmirəm, mən bu nəzəriyyə ilə razıyammı, ola bilsin elə buna görə də özüm tək qalmaqdan qorxuram. Hələlik, müşahidə eləməklə kifayətlənirəm.
Düzünü deyim, mən bəzən Annabelə səmimi qəlbdən həsəd aparıram. Onun kimi ola bilmədiyimə, hisslərimə azadlıq verib yaxşıca ağlaya bilmədiyimə görə heyifsilənirəm. Allah bilir, bu mənə mane olmazdı.
– Lana, – tibb bacısı adlar olan planşeti mənə göstərib dedi. – Onun adı Lanadır.
– Di əlbəttə! Lana.
Göz yaşlarından yanaqlarım islanmış halda dayanmışdım, əllərimlə qarışqaların necə qaçışdıqlarını hiss eləyirdim. Heç vaxt bütöv bir həyatı ayrı-ayrılıqda keçirəndən sonra Elliotla Esterin bir-birlərinə nə dediklərini öyrənə bilməyəcəkdim.
Sevgi – həvəssiz halda çiçək açan parnik çiçəyi deyil, yol kənarında gözlənilmədən çiçəkləyən alaq otudur».
«Sevgi – həvəssiz halda çiçək açan parnik çiçəyi deyil, yol kənarında gözlənilmədən çiçəkləyən alaq otudur».
«Sevgi – həvəssiz halda çiçək açan parnik çiçəyi deyil, yol kənarında gözlənilmədən çiçəkləyən alaq otudur».
– Sənə karbohidratlar lazımdı
Bizim ayrılmağımız xəyalımda milyon dəfə canlanıb, sanki melodramdan bir səhnə kimi.
– Bağışla, mən bilmədim ki, sən
